Oğuz Atay «Korkuyu Beklerken 4»

Oğuz Atay «Korkuyu Beklerken 4» kitabının açıklaması

Oğuz Atay’ın “Korkuyu Beklerken 4” kitabı, Türk edebiyatında derin izler bırakan bir eserdir. Bu kitapta, Atay’ın alışılmışın dışındaki anlatımı ve insan ruhunun karanlık köşelerine yaptığı yolculuk öne çıkıyor. Kitabın adını taşıyan hikaye, bir insanın gündelik hayatın sıkıntılarından ve korkularından nasıl kaçmaya çalıştığını etkileyici bir dille anlatır. Kahraman, toplumun baskıları altında ezilirken, iç dünyasında adeta kendiyle savaşan bir portre çizer.

Atay, bu hikayede sıradan bir bireyin korku ve endişelerini, varoluşsal buhranlarını ustalıkla işler. Kahramanın yalnızlığı ve çaresizliği, okuyucuya derin bir empati duygusu aşılar. Kitaptaki diğer hikayelerde ise yazar, insanların içsel dünyalarındaki çatışmaları, psikolojik gerilimler eşliğinde sunar.

Oğuz Atay «Korkuyu Beklerken 4» kitabı, toplumsal baskılardan kaçmaya çalışan bireylerin yaşamlarına ayna tutar. Okuyucular, bu eser aracılığıyla Oğuz Atay’ın benzersiz anlatım tarzını ve derin karakter analizlerini yakından keşfederler. Bu eşsiz eseri pdf formatında indirip ücretsiz olarak okuyarak Oğuz Atay’ın zihin dünyasına adım atabilirsiniz.

Eğer derin psikolojik çözümlemeler içeren eserleri seviyorsanız, Oğuz Atay «Korkuyu Beklerken 4» tam size göre!

O kitap video yorumu

O Alıntılar

• “Hayır, gerçekten ölmedi; çünkü ben yaşayamazdım ölseydi. Bunu biliyordu. Bu kadar yakınımda olduğunu bilmiyordum ama, sen bir yerde var olursan yaşayabilirim ancak demiştim. Nasıl olursan ol, var olduğunu bilmek bana yeter demiştim.” (s. 31)
• “Yalnız, ağların arasından elimi, onun kalbine götürdüğüm yer biraz karanlık. Rüya gibi bir resim. Birlikte hiç resim çektirmemiştik. Bir sürü şey gibi bunu da yapamadık nedense; bir türlü olmadı. Bir koşuşma, durmadan bir şeylerle uğraşma… Neden koşuyorduk, acelemiz neydi?” (s. 33)
• “Buldum: Yalnız kalmaktan korkunca yalnızlığım artıyor.” (s. 37)
• “Acaba iyi bir şey olacak mı? Hayır dedim kendime. İyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı.” (s. 42)
• “Ayrıca ihtiyatlı olmalı; insan, kafasındaki meseleyi durmadan düşünmeli ki sonuçla birdenbire karşılaşmasın. Yalnızlığa dayanmanın en önemli şartı, her şeye karşı hazırlıklı bulunmaktır. Gene de telefon birdenbire çaldı ve ben şaşırdım. Beklediğim bir haber yoktu. Yanlış numara çevirmiş olmalılar. Kimler? Münasebetsizler.” (s. 46)
• “Artık yalnız kalacağıma göre, kimse artık benim yüksek sesle ya da içimden düşündüğümü bilemeyeceğine göre, bundan sonra her şey bana nasıl geliyorsa öyleydi. Yüksek sesle düşünürdüm; istediğim kadar korkar, istediğim kadar ölürdüm.” (s. 53)
• “Ülkeme ve insanlarına kızmaya başladım: Kimsenin doğru dürüst okuduğu yoktu. Doğru dürüst hissetmeyi bile beceremiyorlardı. Bu yüzden insan, duyduğu şeyleri söyleyen insanların kültürüne güvenemiyordu.” (s. 62)
• “Her şeye yeniden başlamak da mümkün değildi. İstesem de mümkün değildi. Nerede kaldığımı unuttuğuma göre, baştan başlamak için de birtakım yetenekler gerekliydi; daha talihli doğmuş olmak gerekliydi meselâ. Yeni bir dil öğrenebilmek için, hiç dil bilmemek gerekliydi.” (s. 62)
• “Bir yerden sevmeye devam edebilir miydim? Çünkü sevmek, yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi. Ya hiç sevmemişsem bugüne kadar? Bir kitaba yeniden başlamak gibi, sevmeye yeniden başlamak pek kolay sayılmazdı herhalde.” (s. 63)
• “Bir ağacı, kuşu filan seyrederken değil, düşünürken sevmiştim. Hayır belki de kendimi yaşanacak güzel günler için saklamamıştım: Belki de sadece duygularımda her zaman biraz geç kalıyordum.” (s. 66)
• “Ben ucuz bir romandım. Hayır, kötü bir edebiyatın bile bir gerçekliği vardı: Can sıkıcı taklitçilikleri bile benden gerçekti. Ben yoktum; hatta ben yokum, olmadım diyemeyecek bir yerdeydim; kelimeler bile yan yana gelerek beni tamamlamak istemezlerdi. Ne olurdu benim de kelimelerim olsaydı; bana ait bir cümle, bir düşünce olsaydı. Binlerce yıldır söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, biri içine alsaydı! Çok insan için söylendi ama, sana da uygulanabilir denilseydi. (Bu sözleri başkalarıyla paylaşmaya razıydım. Başka çarem yoktu.) Kendime gerçekten acıyabilseydim, gerçekten ümitsiz olsaydım. (Olumlu durumları aklıma getirmeye cesaretim yoktu.) Sonra yavaş yavaş, adım adım doğrulurdum.” (s. 66)
• “Beni anlamıyorlardı zararı yok. Zaten beni daha kimler anlamadı.” (s. 73)
• “Burada paslanıp gidiyordum; hafızam paslanmaya başlamıştı bile. Yalnızlık, hafızayı zayıflatıyordu. Elbette, kimseyle konuşmuyordum ki. Sonunda, bakkal çırağıyla konuştuklarımın dışında her şeyi unutacaktım. Konuşmalıydım, bağırmalıydım, öğrenmeliydim.” (s. 78)
• “Ben, çiçeklere bakmasını bilmediğim gibi, kendime bakmasını da bilmiyorum. Ben, yalnızlığı istemekle suçlanıp yalnızlığa mahkûm edildim.” (s. 78)
• “Sözlerimle kendimi heyecanlandırmayı başarmıştım, gözlerim dolmuştu. Kendi üzerimde çok etkili olmuştum (Başkaları üzerinde etkili olma ihtimalim yoktu.). Kendi hakkımda dokunaklı bir konuşma yapmıştım. Gerçeğe yakın bir heyecanla ve bitkin bir durumda, sallanır koltuğuma çöktüm… Fakat durum değişmedi (bir süre beklediğim hâlde). Bir mucize olmadı. Her şey yerli yerinde kaldı. Ben de eşyanın ve manevi güçlere sahip olması gereken insanların bu kayıtsızlığı karşısında isyan ettim, çileden çıktım. (Gene bir şey olmadı.)” (s. 79)
• “Sizi ilk gördüğüm andan itibaren o kadar sevdim ki, size bir mektup yazmadan, bütün olup bitenleri anlatmadan edemedim. Bu samimiyetimi bir saygısızlık olarak kabul etmemenizi dilerim.” (s. 99)
• “Aslında, sizinle uzun uzun konuşmak, size bütün dertlerimi anlatmak isterdim. Aslında… çok yalnız bir insanım efendim.” (s. 104)
• “Daha iyi olabilecek miyim? demeye dilim varmıyor, buna cesaret edemiyorum. Çünkü, denedim efendim, olmadı.” (s. 108)
• “Fakat içimde, nasıl olursam olayım, ne biçim anlatırsam anlatayım, beni anlayacağınız hakkında sarsılmaz bir güven duygusu var. Sanki bazı şeyler nasıl anlatılırsa anlatılsın, insan yakınlık duymasa da anlar.” (s. 114)
• “Mahalleden çıkıp nereye gideceğim? Nereye gitsem yalnızım.” (s. 136)
• “Sana bazı şeyleri anlatamadım. Bir iki yıl daha yaşasaydın ya da dünyaya dönseydin -kısa bir süre için- her şey başka türlü olurdu sanki. Çaresizlik yüzünden birçok şeyin anlamı kayboluyor. Sen olmadıktan sonra sana yazılan mektup ne işe yarar? Fakat ben artık bir meslek adamı oldum babacığım. Yakın çevremde seninle ilgili bir hatıramı anlattığım zaman, ‘Ne güzel,’ diyorlar.” (s. 171)
• Oysa şimdi seni düşündüğüm zaman babacığım, durmadan gülümsüyorum. Seni sen olarak yaşamak istiyorum. İstiyorum ki evde annem gibi biri olsun ve ben de mutfağa giderek, ‘Burada gene bir şeyler kaynıyor Muazzez,’ diye içeri seslenebileyim.” (s. 181)