Albert Camus «Yabancı»

Albert Camus «Yabancı» kitabının açıklaması

Albert Camus’nün «Yabancı» adlı romanı, modern edebiyatın en derin ve düşündürücü eserlerinden biri olarak kabul edilir. Camus, bu kitapta, toplumun dayattığı anlamlar ve bireyin iç dünyasında bu anlamlara karşı oluşan yabancılaşma temasını işleyerek okuyucuyu bir varoluş sorunsalının içine çeker. Albert Camus «Yabancı» kitap, ana karakteri Meursault’nun gözünden anlatılan bir hikayeyle, bireyin toplumun beklentilerine uymayı reddedişini ve hayatın saçmalığına karşı kayıtsız kalışını gözler önüne serer.

Meursault, annesinin ölüm haberiyle birlikte bir dizi olayın içine sürüklenir. Onun en dikkat çekici özelliği, kendisini çevreleyen olaylara karşı duygusal bir bağ kurmamasıdır. Annesinin cenazesi, sıcak bir günde yaptığı yolculuk, dış dünyadan gelen uyarıcılar karşısındaki tepkisizliği, onun topluma ve hayata yabancılaşmasının simgeleridir. Yaşadığı her şeyde içsel bir soğukluk ve mesafe barındıran Meursault, bir noktada kendisini bir cinayetin ortasında bulur. Ancak onun bu eylemi bile bir hiddet ya da kişisel bir meseleyle değil, dış dünyanın kendisine yüklediği anlamsızlığın bir sonucu olarak gerçekleşir.

Camus, «Yabancı» romanında Meursault karakteri aracılığıyla kendi absürd felsefesinin temel taşlarını ortaya koyar. Hayatın anlam arayışını, topluma uyma zorunluluğunu ve bireyin iç dünyasına dönük isyanını işleyerek, okuyucuya yaşamın karmaşık, fakat bir o kadar da gerçekçi bir yüzünü gösterir. Roman, yalnızca bir karakter portresi sunmaz; aynı zamanda, toplumun ahlaki yargılarını ve bireyin özgürlüğüne dair sorularla dolu bir içsel çatışmayı da gözler önüne serer.

Eğer siz de bu etkileyici romanı keşfetmek istiyorsanız, Albert Camus «Yabancı» kitabını ücretsiz olarak online okuyarak veya pdf formatında indirerek bu varoluşsal yolculuğa adım atabilirsiniz. Meursault’nun gözünden hayata ve anlamsızlığa farklı bir bakış açısıyla yaklaşarak, onun dünyasında derin bir keşfe çıkın.

O kitap video yorumu

O Alıntılar

• Bugün annem öldü. Belki de dün, bilmiyorum. (s.11)
• İnsan ne de olsa daima biraz kabahatlidir. (s. 25)
• “Hiçbir zaman söyleyecek fazla sözüm yoktur, onun için susarım.” diye cevap verdim. (s. 64)
• Ona, diretmekle yanıldığını söyleyecektim; bu son nokta o kadar da önemli değildi. Fakat sözümü kesti, karşımda dimdik durarak ve beni yüreklendirerek Tanrı’ya inanıp inanmadığımı sordu. Hayır, dedim. Hoşnutsuzluk içinde yerine oturdu. Bunun mümkün olmadığını her insanın, hatta ondan yüz çevirenlerin bile Tanrı’ya inandığını söyledi bana. O böyle inanıyordu, bundan bir an bile şüphe etse hayatının anlamı kalmayacaktı. (s.66)
• Sonra yargıç, dikkatle, biraz da kederle yüzüme bakarak, “Sizin kadar katı ruhlu adam görmedim, karşıma çıkan caniler bu ıstırap sembolü karşısında hep ağlamışlardır,” dedi. Cani oldukları içindir, diyecektim. Ne var ki, ben de onlar gibiydim. (s. 66)
• Ama insan hiçbir şeyi gerektiğinden fazla büyütmemeli; ben bu duruma başkalarından daha kolay katlandım. Tutukluluğumun başında en zoruma giden şey, kafamda hala özgür adam düşüncelerinin bulunmasıydı. (s. 72)
• O zamanlar sık sık şöyle düşündüm; beni kuru bir ağacın gövdesine hapsetseler de başımın üstündeki gök parçasına bakmaktan başka yapacak işim olmasa da yavaş yavaş ona da alışacaktım. Kuşların geçişlerini, bulutların birbirlerine rastlayışlarını bekleyecektim.. (s. 72)
• Belleğimi işletmesini öğrendiğim andan itibaren artık hiç canım sıkılmaz oldu. (s. 73)
• Sanki yaz göklerinde uzayıp giden aşina yollar, insanı masum uykulara olduğu kadar, hapishanelere de götürebilirmiş gibi. (s. 89)